Miss Gloy Style

พ่อ เป็นคนที่หายไปจากบ้านของเรานานแล้ว แต่ไปอยู่บ้านของคนอื่น นานเกือบ 5 ปีที่เจอพ่อแทบจะปีละครั้งหรือ 2 ครั้งนั่นก็นับว่ามากแล้ว พ่อเลือกจะออกจากบ้านของพวกเราไป และคิดว่าเราสองพี่น้องคงโตพอที่จะอยู่โดยไม่ต้องมีใครให้เรียกว่าพ่อทุกวัน พ่อเป็นคนที่ฉันสนิทมากกว่าแม่ เป็นคนเก่งในสายตาฉัน เป็นคนตลกแปลก ๆ และถึงแม้ว่าจะไม่ได้เจอกันนาน ฉันก็รู้สึกว่าเราสองคนไม่ห่างกันเลย ปี 2553 เป็นปีที่ฉันเจอพ่อบ่อยที่สุด และคาดว่าจะเจออย่างนี้ไปตลอด ฉันเป็นคนไร้แก่นสาร ทะเยอทะยาน พ่อบอกอย่างนั้นเสมอ พ่อบอกให้ดูว่าเท้าเหยียบบนอะไร พ่อบอกว่าน้อยครั้งที่เราได้เหยียบบนที่สูง แต่บ่อยครั้งที่เราเหยียบลงที่ต่ำ พ่อสอนให้ฉันติดดิน เพราะอยู่กับดิน ยืนบนดิน ฉันจะได้ไม่เจ็บตัว ฉันรู้เสมอว่านั่นเพราะพ่อเป็นห่วง ฉันมักจะใช้ใจล่องลอยไปไกลแสนไกล กว่าจะให้มันกลับมาก็ยากเย็น ฉันพยายามติดดิน หลังจากตกลงมาจากที่สูง ที่ฉันจำมันไม่ได้แล้วว่าสูงแค่ไหน แต่มันไม่ได้สูงมากไปกว่าที่ใคร ๆ ยืน แต่มันเจ็บหนักสำหรับฉันน่าดู พ่อพูดไว้ไม่มีผิด ฉันรู้ว่าพ่อจะพูดอย่างนี้แน่นอน ถ้าพ่อรู้ว่าฉันเจ็บปางตายในเรื่องที่ชอบปีน...

บุคคลที่เป็นแรงบันดาลใจของฉัน ผู้หญิงที่มีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาหนึ่ง (1) คนที่เป็นแรงบันดาลใจคู่แรก ก็คงไม่พ้นพ่อกะแม่นี่แหละ ที่สอนตั้งแต่เกิดมาว่าอะไรควรทำ ไม่ควรทำ และบางอย่างที่ไม่อยากใส่ใจ สุดท้ายมันก็กลับกลายมาเป็นวิถีชีวิตจนได้ (2) จากนั้น พอโตขึ้นมาเริ่มทำบัตรประชาชน ก็ได้ดูหนังเรื่องไททานิค ที่กำกับโดยเจมส์ คาเมรอน หนังน่าดูจนเข้าไปดูถึง 3 ครั้งในโรงภาพยนตร์ นับรวมตอนนี้ที่ดูมาทั้งหมดก็ไม่ต่ำกว่า 15 ครั้งแน่ ๆ คาเมรอนจึงเป็นแรงบันดาลใจในเรื่องของการทำภาพยนตร์ แม้ว่าสุดท้ายแล้วจะได้ทำมันแค่หนังสั้นก็ตาม (3) พิกซาร์ สตูดิโอ เป็นแรงบันดาลใจในเรื่องของการทำภาพยนตร์การ์ตูนแอนิเมชั่น แม้ว่าทุกวันนี้จะทำเฉพาะสต็อปโมชั่น แต่พิกซาร์ก็เป็นตัวอย่างที่ดี (4) หูเจียเหวย หรือนามปากกาว่า วาน วาน เป็นแรงบันดาลใจในเรื่องการวาดการ์ตูนที่ดูไม่สวยในสายตาใครเท่าไหร่ แต่สุดท้าย การได้วาดก็เป็นเรื่องสนุก (5) ว.วินิจฉัยกุล ซึ่งเป็นนามปากกาของ รองศาสตราจารย์ ดร.คุณหญิงวินิตา ดิถียนต์ นั้น ได้เป็นแรงบันดาลในเรื่องงานเขียนได้อย่างดียิ่ง แต่แม้ว่าจะไม่สา...

บนตึกสูง ยิ่งสูง ยิ่งเหน็บหนาว ... ยิ่งปวดร้าว ร้าวลึก มินึกฝัน ... เพราะตามหา หมายฟ้า คว้าตะวัน .... ยิ่งสูงชัน ยิ่งไกลฟ้า ยิ่งเดียวดาย ...... ............................................... กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว ..... เป็นเช่นนั้นเสมอ เวลาที่ต้องดูการ์ตูน แล้วคอยจินตนาการตามหาว่า มันนานมากขนาดไหนกันนะ ที่เมือง ๆ นั้นเต็มไปด้วยตัวการ์ตูน ที่มีเจ้าหญิง เจ้าชาย แม่มด ต้นไม้และสัตว์ที่พูดได้ .... และมันคงนานมากจริง ๆ เช่นเดียวกับชีวิต นานแค่ไหนแล้ว ที่เราตามหาความฝัน ฝันที่ต่าง ฝันที่อยากจะมีอยากจะเป็น เมื่อวานที่ฉันกลับบ้าน มันเต็มไปด้วยความมืด มืดทั้งภายนอกและมืดที่หัวใจ แม่มักจะถามฉันเสมอ ว่าเมื่อไหร่ฉันจะดีได้เท่าคนอื่น ๆ และฉันก็จะตอบเสมอ ว่าคนอื่นคือใคร และจบลงด้วยการเดินแยกเข้าห้องนอนของใครของมัน ฉันถามตัวเอง ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ว่าชีวิตฉันต้องการอะไร หลังจากที่ฉันเดินผิดพลาดมาแล้วเกือบจะครึ่งชีวิต (ถ้าสมมติ ฉันจะมีชีวิตอยู่แค่ 60 ปี) ถนนที่เดินในทุก ๆ วันช่างขรุขระ ไม่มีกุหลาบโรย มีแต่หนามกุหลาบซึ่งคงดีที่สุด เพราะนอกนั้นฉันจะเจอแต่ก้อนหินแห...